Panorama

3 februari 2013 + panorama route


Op maandag ochtend werd ik wakker, voor de wekker ging, door een hele harde onweer knal. Het regende hard en je zag de lichten van de bliksem. Ik was heel erg moe van het weekend, dus ging met moeite mijn bed uit. Vanwege het slechte weer hadden we geen stroom, de vorige avond viel het licht ook al uit in huis, alles was donker. Ellanie zocht naar lucifers, en stak een kaars aan. We zijn snel naar het vrijwilligers huis gegaan met een kaars, want dit was voor de Australiërs de eerste avond. Het leek wel een kippenhok in het vrijwilligershuis waar de Australiërs overnachtten, maar gelukkig hadden ze hun zaklampen al gevonden. Na een tijdje ging het licht weer aan gelukkig, maar zoals ik al zei, dit herhaalde zich de dag erna weer.

Voor we naar school toe rijden, moeten we vaak Hester ophalen die ook op school werkt. Maar dit keer liep dat wat anders als gepland. We hadden al gezien wat de regen met een weg kan doen, dus Sarah zei al dat ze bang om vast te komen zitten. Het eerste deel ging goed, maar toen we de boerderij van Hester opreden ging het fout. De wegen waren niet goed meer door de storm van die nacht, en alles was een blubberboel geworden. We reden dit keer niet in een jeep, maar in een gewone Ford focus, dus dat maakt het er niet makkelijker op. Natuurlijk overkomt dit ons weer… We zaten vast in de modder en konden niet meer voor of achteruit. En wat moet je doen als je vast zit? Ja inderdaad, de auto duwen, we konden niet anders. Dus ik stapte de auto uit en zakte met me voeten de modder in. Het was best smerig, maar we hebben zoveel lol gehad. Het rechter achterwiel had een gat gevormd, en daar moeten we hem uitkrijgen. We hebben het eerst vooruit geprobeerd, maar dat ging niet. Toen achteruit, en na een tijdje kwam onze girlpower van pas, want het was ons gelukt. Maar verder rijden had weinig zin, omdat alles zo blubberig was. Gelukkig kwamen er opeens mannen uit elke hoek vandaan om ons te helpen. Geweldig om te zien. Ze hebben uiteindelijk de auto geduwd tot het erf van Hester. En wij, Arlette, Ilse en ik sukkelden achter de auto aan. We hebben vanaf daar een andere weg genomen waar we met moeite doorheen kwamen. Wat één regenbui wel niet kan doen hier. Maar het was toch erg leuk om mee te maken.

Op school heb ik de kinderen geholpen om het cijfer 3 te schrijven bij de preschool, en hebben we de poster afgemaakt met de foto’s en de handafdrukken van de kinderen. Ze waren dolgelukkig om hun eigen handjes en foto’s terug te zien. In de middag zijn we weer bezig geweest met atletiek. Dit was de eerste dag voor de Australiërs op school. we hebben ze bijna niet gezien omdat ze een rondleiding kregen. De dinsdag zal dus ook heel anders worden op school als hun ook beginnen. Aangezien we opeens met 14 mensen waren, konden we niet meer doen wat we echt wouden, want nu was er een strakke planning gemaakt voor de hele week. Ik snap wel waarom dat zo moest, maar de vrijheid die we hadden op school was even weg. Zo werden we verdeeld in 3 groepen, en er waren 3 verschillende opdrachten die je moeste doen op een dag. Scrapbooking, assisting classrooms, en inventory. De dag was verdeeld in 3 delen, dus je wisselde de opdrachten af. Inventory was ongelooflijk saai, je moest alles tellen wat ze in een lokaal hebben aan boeken, stoelen tafels etc. Het was vreselijk om te doen. Aangezien ik met alleen maar Australiërs in een groep zat kon ik goed mijn Engels trainen. Dinsdag tijdens mijn assisiting uurtjes kon ik niet de klassen in om te helpen, omdat ik bezig was met een cadeau voor Ellanie, aangezien ze bijna jarig is, en daarna moest ik helpen bij atletiek. Dat vond ik natuurlijk geen probleem! Sarah wist dat ik goed in hoogspringen was, dus vroeg ze mij of ik de 3 beste kinderen uit elke klas deze week les wilde geven voor de wedstrijd. Ik vond het super dat ze me daar voor vroeg en ging met liefde de kinderen ermee helpen. Ik heb ze veel kunnen leren. Gelukkig wist ik nog een hoop van het hoogspringen. Maar aangezien ik zo druk bezig was verbrandde ik wel onder de scherpe zon. Ik hoefde niet mee naar de feeding scheme, en dat vond ik eigenlijk niet zo erg, omdat het me de vorige keer niet echt beviel. Achteraf wel gehoord dat het dit keer erg leuk was.

Woensdag was eigenlijk een beetje het zelfde, maar we vertrokken om half 2 al naar Tzaneen om te shoppen! We hadden in de ochtend wel een autoprobleem aangezien we met zoveel waren. We hadden 1 plek te weinig dus we moesten proppen. Op school heb ik geholpen met het sporten, en we hebben meegedaan met touwtrekken en sprinten. Het sprinten was erg leuk. We waren in een groepje van 4 en deden een soort estafetteloop. Sarah, Tara, Coco en ik waren in één groepjes als vrijwilligers groep, en we waren aardig goed. Helaas konden we de oudere jongens niet verslaan.
De volgende dag moest weer volgens het strakke plan, maar stiekem was ik daar een beetje vanaf gestapt. Aangezien ik veel geholpen heb met sporten, en weinig in de klassen heb gestaan, besloot ik eerst Sarah te helpen met het cadeau voor Ellanie te maken en daarna ben ik naar preschool gegaan. Ook heb ik voor het eerst geholpen in de Grade R. Dit kan je vergelijken met groep 3 in Nederland, alleen zijn ze wel wat jonger. Ik heb ze gelopen met cijfers schrijven en tellen. Ze hebben een heel gek systeem, en een andere manier van lesgeven waar ik niet aan kan wennen. Vooral bij de Grade R is het raar om te zien hoe streng ze zijn voor de kleine kindjes, en elke keer vind ik het zielig, en wil ik juist die kindjes helpen. Ik heb zelfs gezien dat een kindje buiten zat met zijn tafel en stoel, en bijna huilend zijn werk aan het maken was. Gelukkig zat Ilse bij hem en hielp hem. De lerares was boos op hem omdat hij de letter “B” niet goed genoeg kon schijven. Het leven is zelfs in dat opzicht hard hier.

Donderdag middag was het mijn beurt om mee te gaan met de feeding sceme, en ging er heen met de gedachten dat het waarschijnlijk beter zou worden als de vorige keer. Maar als ik eerlijk moet zijn is het niet echt mijn ding. Ik voel me niet op me plek daar, en de kinderen zijn heel anders als op school. ik zeg niet dat ik ze niet leuk vind, maar de manier waarop je bezig moet/gaat met de kinderen vind ik iets minder. Het is niet één spel, maar de kinderen spelen overal en nergens verschillende spelletjes op hetzelfde moment. Je loopt dus maar een beetje heen en weer. We hadden wat speelgoed mee voor ze van het sponsorgeld, en de manier waarop ze keken naar het speelgoed was wel mooi om te zien. Ze waren er erg blij mee en zijn het meteen gaan gebruiken. Ook hebben we veel snoep en koek uitgedeeld. We waren er niet lang, want onze taxi chauffeur was verkeerd gereden (door miscommunicatie), maar al met al het was lang genoeg voor mij.

In de avond hebben we samen met de Australiërs gegeten en een hoop Amarula gedronken. Dit is een typisch Zuid-Afrikaans drankje, het lijkt wel wat op Baileys. De Australiërs vertrokken op vrijdagochtend naar het Krugerpark en daarom wilden we het laatste avondje even bij hun eten. Het was echt een topavond. Op de vrijdag op school was het lekker rustig. We waren weer met ze 3en, en de bovenbouw van de school waren bij de atletiek wedstrijd. Dus een mooie laatste rustige dag voor Arlette. We zijn de hele dag bezig geweest bij de preschool. En hebben het sponsor speelgoed uitgedeeld waar ze erg blij mee waren. Ze hebben er lang mee gespeeld. ook de leraressen zijn je zo dankbaar als je zoiets voor ze doet. We hebben blokken gegeven, nieuwe krijtjes, bellenblaasjes, en snoepjes uitgedeeld. En toen we buiten gingen bellenblazen, had ik het toch zo naar mijn zin. Ik denk dat ze dit nog nooit eerder gedaan of gezien hadden, ze vonden het geweldig. Ze waren er dol van. Dan zie je toch weer even waar je het allemaal voor doet, veel blije gezichtjes.



Panorama route

Yes, weekend! Op zaterdag zouden we veel van de omgeving gaan zien tijdens de panorama route. Maar dit was nog maar afwachten, eerst moest Sarah de weg nog maar eens zien te vinden. Francois zei nog dat ze de kaart mee moest nemen, maar ze wist het wel zei ze. Hier herken ik toch wel wat in van mezelf. Maar onderweg heeft ze 3 keer gedacht op de verkeerde weg te zitten. Ook heeft ze de weg gevraagd, maar elke keer zat ze goed. Ze is geen één keer verkeerd gereden in 2 uur tijd. Ik vind het knap. Ze is hier pas sinds september en weet nu al die ingewikkelde, op elkaar lijkende, wegen uit haar hoofd. Na anderhalf uur rijden kwamen we in een ontzettend mooi gebied terecht tussen de bergen. Het is zo heerlijk om hier doorheen te rijden. Ik wist dat Afrika mooi was, maar dat ze dit hadden wist ik niet. Bij onze eerste stop had je een erg mooi uitzicht over de bergen. Als je daar staat lijkt het zo nep. Je kan niet geloven hoe mooi de natuur kan zijn. Er waren ook wat kleine Afrikaanse winkeltjes waar je souvenirtjes kan kopen. Dus we zijn even goed de toerist gaan uithangen. Heerlijk om te kijken tussen al die handgemaakte houten spulletjes. De volgende stop was bij de Blyde River. Dit was diep dal, met een waterval, en ook dat is niet te beschrijven. Wat water kan doen met de stenen is een wonder. Het lijkt wel kunst. Hier zijn we ook nog even bij de shops gaan kijken waar ik en Arlette bijna ruzie hadden met één van de vrouwen. Arlette moest 100 x vragen of ze mocht betalen, waar ze uiteindelijk heel chagrijnig op reageerde. En toen ik wilde betalen, had ze geen wisselgeld voor me. Ze trok het souvenirtje uit me hand en legde het terug en zei “I don’t have change” en liep boos weg. Arlette was ondertussen als weg gelopen aangezien deze vrouw blijkbaar niet graag verkoopt en alles liever zelf houdt. Gelukkig was bijna elke kraampje het zelfde, en konden we het ergens anders wel met liefde krijgen. Ja, soms heb je van die mensen, hier dus ook.

We zijn daarna naar een klein dorpje gereden om wat te eten. Ze hadden daar een hele mooie winkel waar we een half uur in zijn geweest. Ik kreeg korting van de man omdat ik Afrikaans kon verstaan, super aardig. We zijn wat gaan eten bij een pannenkoekenhuis. Nooit gedacht dat ik dat lekker zou vinden. Nog wat kraampjes en winkeltjes bezocht, toen opzoek gegaan naar een pin automaat voor mij, want mijn geld was op gegaan door al die leuke kraampjes. Ook zochten we usb sticks, want we maken zo veel foto’s, ik moet ze toch ergens op kwijt. Als m’n computer weer crasht heb ik niks meer. Hierdoor hadden we niet veel tijd over, want we konden het beide niet vinden. We zijn toen naar de big swing gereden met de gedachten dat we dat wel even zouden doen. Maar dat ik over de wankele houten bruggetjes liep, op te kijken vanaf waar de swing en de sprong waren, was opeens de held van Leonie in een donker hoekje gekropen, en niet meer te vinden. Daarnaast was er ook niemand, behalve de man die er werkte, en het zag er allemaal niet vertrouwt uit vond ik. En dan die hoogte! Ik ben hier nog nooit bang voor geweest, en wil dit al zolang graag een keer doen, maar nu werd ik misselijk bij de gedachte om van dat houten vlotje te springen. Arlette was vastbesloten het niet te doen, Ilse en ik twijfelden. Ik ging naar de auto om een lange broek aan te doen omdat het daar best fris was vanwege de wind, en om even na te denken of ik hier de laatste sprong van me leven zou maken. Ik zou wel in het mooiste land voor mij de laatste vlucht maken, dus zo gek zou het nog niet eens zijn. Maar toen ik eindelijk mijn lange broek aan had, kwam de rest terug naar de auto, en zeiden dat het vandaag sowieso niet een goed idee was om te springen, omdat het geen mooi weer was en omdat het zo rustig was. Zo, kom ik daar even goed onderuit! Maar ik ben alsnog van plan dit te gaan doen volgende maand, met beter weer. Ook Ilse wilt het graag doen, dus we gaan ervoor. Ik kan er niet mee leven als ik iets niet durf wat ik al zo lang wil. Dus ik ga sowieso deze onverwachte, rare, mietjesgedachte uit m’n hoofd halen, want ik lach mezelf uit als ik dit niet ga doen. Dus hopelijk krijgen we er nog de kans voor. Ik ben echt verbaast over mezelf. Dit is echt niks voor mij!

We zijn naar huis gereden na de spanningen bij the big swing. Ik zette mijn nieuw gekochte Afrikaanse CD op, en we hadden een swingende relaxte terugweg naar huis. Thuis hebben we veel gelachen tijdens het eten, en natuurlijk als toetje weer een glaasje Amarula waar de lach nog erger van werd.

Ja ja, ik heb uitgeslapen voor het eerst! Vanochtend hoefde ik pas om half 9 van bed, en ik was voor de wekker wakker. Om 10 voor 8! Geloof je het mam? We hadden een rustige zondag. In de ochtend zijn we naar de kerkdienst gegaan, die plaats vind in het schoolgebouw. We waren benieuwd hoe dit zou zijn. Sarah heeft wel van te voren aangekondigd dat ze niet altijd even blij waren met blanke mensen daar, maar nu ze haar beter kennen kunnen ze het wel accepteren. Ik heb er niet veel van gemerkt dat ik er was, want veel mensen waren ontzettend aardig, en ze vonden het geweldig dat je er was. Wel zag ik een paar koppen niet tevreden naar ons kijken, maar daar trek ik me niet veel van aan, want dat heb je op elke plek wel. De mensen in de kerk zingen en dansen veel, en dat is waarvoor we kwamen. We hebben veel meegedanst, en wat is dat heerlijk om te doen. Ze leren je hoe hun dansen, zowel de kinderen als de volwassenen en bijna iedereen is blij en vrolijk. Het is mooi om te zien dat deze mensen, die zo weinig hebben, zoveel kracht uit hun geloof kunnen halen, en daardoor beter kunnen leven. Ze kunnen me niet overhalen om te gaan geloven in God, maar ik krijg er wel meer respect voor. Tijdens de dienst werd er ook erg veel gepraat door de pastoor, hij vertelde veel uit de bijbel, en als ik eerlijk moet zijn vond ik het doodsaai en viel er van inslaap. Maar als ze dan weer begonnen met zingen was ik gelijk wakker en deed ik vrolijk mee. Ook kregen we tussendoor iets te drinken en een bakje met koekjes in een apart lokaaltje in de school. Dit was heel gek om mee te maken, waarom weet ik niet. Om half 2 was het afgelopen, en zijn we naar huis gegaan. Daar had ik eindelijk de tijd om is goed van de zon en het zwembad te genieten. s’ Avonds zijn we uit eten gegaan met ze 4en, omdat het de laatste avond voor Arlette was, en ook een beetje voor mij. Morgen vertrekken wij naar het apen rehabilitatiecentrum om daar 2 weken aan de slag te gaan. Ik kom na de 2 weken weer terug naar de school, maar Arlette gaat terug naar Nederland. Het was super gezellig, maar ik vond het eten niet bijzonder.

Net mijn koffer ingepakt, en ik laat een hoop spullen hier liggen die ik niet nodig heb. Ik heb daar weinig stroom en waarschijnlijk bijna geen internet, dus ik ben even niet te bereiken. Er is wel een computer aanwezig, dus als ik daar gebruik van kan maken om me mailtjes te checken zal dat fijn zijn. Ik vind het echt leuk om mailtjes te krijgen! Het laat me altijd even beseffen wat voor een lieve mensen ik om me heen heb in Nederland, dus bij deze: alle mailtjes zijn welkom! Maar misschien valt het wel mee, en heb ik gewoon wifi op mijn telefoon net zoals ik hier heb. Maar daar kunnen we misschien beter maar niet vanuit gaan, valt het altijd mee! Net viel het gordijn, met lat en al, naar beneden in me kamer, terwijl ik niet eens eraan zat. Ik schrok me dood! Dit heeft iedereen gehoord in het huis. Ik dacht laat ik de boel nog even slopen voordat ik vertrek. Ik ga nu wel slapen voordat ik mijn laptop ook nog sloop, want hij voelt aardig heet aan door dat vele geschrijf van mij. Welterusten.