Geen aapjes voor mij. Dan maar een krokodil

10 februari 2013


Apenrehabilitatie centrum

Op 4 februari vertrok ik in de ochtend, samen met Arlette, richting het apenrehabilitatie centrum om daar 2 weken aan het werk te gaan. Een leuk vooruitzicht dachten we, maar dat liep even anders als gepland.
We kwamen daar aan rond 10 uur en we moesten daar eerst zoeken naar mensen, want er was niks te vinden. We zijn uiteindelijk met de auto en Ellanie naar het vrijwilligers huis geleid en we hebben ons daar voorgesteld aan één van de werknemers waar ik de naam niet meer van weet. Ze vertelde ons dat ze ons nog niet verwacht had, en dus niks had voorbereid. Ze dacht dat we in de avond zouden komen. Goed, dat kan gebeuren, miscommunicatie. Ondertussen een aantal vrijwilligers gezien die zich niet eens aan ons voorstelden. Een hand geven was daar niet echt een gewoonte. We vonden het beide geen leuk welkom, maar we bleven nuchter en probeerden er positief over te blijven.
We werden naar onze houten hut geleid, want daar zouden we in gaan slapen. Nadat we de koffers hadden uitgeladen, hebben we Ellanie gedag gezegd en kregen we een korte uitleg over het park. Ze zei dat we nu de hele dag voor onszelf hadden, omdat ze ons niet zo vroeg had verwacht. Maar aangezien het gebied best groot was en we niet wisten waar we heen konden gaan, hadden we geen idee wat we moesten doen. We zijn gaan slapen in ons kleine, schattige, houten huisje, want dat konden we wel gebruiken. Wat was dat heet zeg! Maar ik had wel weer wat uurtjes ingehaald. Daarna besloten we toch even een rondje te maken over het park.

We zagen een meisje bezig in de kooi van een baby aapje. Ze kwam uit Engeland en praatte met een behoorlijk accent waardoor ik de helft niet verstond van wat ze zei. Ze vertelde hoe ze het baby aapje verzorgt, en wat ze moest doen. Mijn vraag was natuurlijk of wij dat ook gaan doen als we aan het werk gaan, maar daar was ze niet zeker over, aangezien er niet teveel verschillende vrijwilligers het baby aapje kunnen verzorgen. Dat was de tweede teleurstelling van deze dag.

Daarna zagen we een meisje iets doen met een apparaat, en we waren nieuwsgierig wat zij aan het doen was. Ze zei dat ze de kooien aan het desinfecteren was, en dat het vreselijk werk is om te doen. Ze kwam uit Australië en ik denk dat ze het enige meisje was wat echt leuk tegen ons deed. We vertelden dat we ons niet echt welkom voelden en dat kon ze zich heel goed inbeelden. Ze had hetzelfde de eerste week dat ze er was en nog steeds viel het erg tegen voor haar. Waar ik me vooral over verbaasde was dat deze meid nog nooit een aap had aangeraakt, en dat de apen in de grote kooien erg schuw en agressief zijn en snel bijten. Je kan alleen dichtbij het baby aapje of bij de 2 oudere apen komen. Opeens vroeg ik mezelf af wat ik hier deed en of dit wel het juiste project was voor mij. Ook Arlette begon te twijfelen aan haar keuze. We vertelden de Australische meid over het school project, en ze vond het geweldig wat we daar deden.

We hebben nog wat rond gekeken en hebben niemand bezig gezien met apen. Ze waren alleen maar aan het schoonmaken, eten geven of water bijvullen. Ik ben niet naar Zuid Afrika gekomen om hokken schoon te maken of fruit te snijden. Dat kan in Nederland ook, dus ik was er eigenlijk al een beetje klaar mee, maar wilde het nog een beetje afwachten. Wat me het meest irriteerde was dat geen van de vrijwilligers uit nieuwsgierigheid naar ons toe kwam. Ik had meer het gevoel dat ze ons liever niet hadden daar, we waren in een hele dichte close groep terechtgekomen. De meeste vrijwilligers kwamen ook uit Engeland, dus praatten allemaal onverstaanbaar. Ik voelde me er totaal niet lekker bij dus ben terug gegaan naar het huisje om daar maar een beetje te gaan rondhangen. Misschien zou het in de avond veranderen als we samen eten.

We zijn nog even langs het vrijwilligers huis gelopen maar voelden ons niet eens vrij om iets te eten te maken. Wat hing er een rare sfeer daar, iets wat totaal niet goed voelde. We hadden erge dorst en het enige wat we konden drinken was water wat niet eens koud was. Er waren ook frisdranken aanwezig, maar daar moest je dan voor betalen! Belachelijk! Je betaalt al zoveel geld voor het verblijf, en dan moet je ook nog even je eigen drinken gaan kopen daar. Ook moest je betalen voor het internet, of het gebruik van de laptop, en dat was niet eens goedkoop. Voor die 2 keer dat ik er op wou had ik dan al bijna 10 euro moeten betalen. Ik snapte er niks van en ben maar weer terug gegaan naar het huisje.

Er werd ons gevraagd of we nog iets wouden kopen bij de supermarkt, want er zou iemand naar de stad rijden. We wilden graag mee aangezien we niks te drinken hadden. Ik dacht met een half uurtje wel weer terug te zijn, maar na heel lang rijden ging hij eerst even langs een autogarage midden in Tzaneen. Het gebied zag er uit alsof hij ons ging verkopen. Na lang te hebben gewacht, gingen we verder. We reden Tzaneen uit! Ik snapte er niks van, waar gingen we drinken halen dan? Hij reed naar een plek toe waar hij weer stopte. Er stapte een ander meisje de auto in die ook niet de moeite nam zichzelf voor te stellen. Ik vroeg hem waarom we hier waren. Hij moest de 2 nieuwe vrijwilligers ophalen die daar een half uur later aankwamen. Eindelijk weer op weg, na nog een half uur rijden stopte hij op een tankstation waar een kleine supermarkt was. We konden eindelijk iets te drinken halen! En het ergste is nog dat deze plek 5 min van het apencentrum vandaan is. We zagen ook de auto vol met Australiërs langs rijden, toeterend en zwaaiend naar ons. hierdoor kreeg ik toch wel een beetje heimwee naar het goede leven bij Ellanie.

We hebben een zak chips als lunch gegeten en een stukje bananen cake. Dat is een typische cake van hier en die is echt heerlijk. Die cake was ons lichtpuntje in het duister, maar jammer genoeg kwam Arlette er achter dat na 20 minuten onze overheerlijke cake was ingepikt door vele kleine beestjes. Ik kon wel janken. Arlette was de hele dag al niet zo lekker, en dat werd aan het eind van de middag erger, ze lag ziek op haar bed. Ik besloot in de avond eten voor haar te halen, aangezien het vrijwilligershuis een kilometer verderop lag. Het meisje uit Australië liep met me mee. Gelukkig, want de weg vinden was nog niet heel makkelijk. Ik ben bij de groep gaan zitten in de hoop er nog wat positiefs uit te halen, maar nadat ze 3 woorden met hadden gewisseld, gingen ze weer met elkaar verder. Ik voelde me zo ongemakkelijk, dus ben wat eten gaan halen en wou terug lopen naar Arlette. Toen wilde er niemand met me mee terug lopen. Het was donker, ik had geen zaklamp bij me, had 2 borden in me hand, en wist de weg niet. Ik had het zo gehad. Gelukkig kwam er na een paar minuten er een meisje naar buiten die 2 flesjes koud water voor ons had, en wilde me wel terug brengen naar het huisje. .

Arlette en ik voelde ons niet op ons gemak zoals je denk ik wel gelezen heb. We hebben contact gezocht met onze reisorganisatie, Ellanie van het schoolproject, Ilse en Sarah, en natuurlijk advies gevraagd aan onze lieve mama’s. We kwamen tot het besluit terug te gaan naar het school project. We zouden nog even de introductie afwachten die ons de volgende dag stond te wachten, om daarna een definitief besluit maken. Na mijn moeder aan de telefoon gesproken te hebben, begon het heel hard te stormen. Kon er ook nog wel bij! Haha. Arlette is als de dood voor onweer en ik vertelde nog cool voordat het onweer begon dat het heerlijk vind. Vooral als je in je bed ligt, en je ziet de flitsen, en hoort de regen en de donders. Maar toen er één ongelofelijke harde knal was zoals ik nog nooit eerder had gehoord, sprong ik bijna in Arlette’s armen op haar bed. Ik schrok me dood, en nam voor even mijn woorden terug. We zijn maar gaan slapen.

Maar de introductie de volgende dag kon niets positiefs toevoegen. Ze hadden niet eens wat voor op mijn brood in de ochtend. Alleen pindakaas of jam. Heb ik daar dan zoveel geld voor betaald? Om 2 uur hebben we een kort gesprek gehad met één van de werknemers, en om 3 uur werden we opgehaald door Francois. Heerlijk om weer ‘thuis’ te zijn! Jammer dat het zo moest lopen, maar ik ga niet 2 weken mijn best doen om het naar me zin te krijgen. Op de school is het super leuk, dus waarom zou ik 2 weken van me reis laten verpesten. Ik heb de goede keuze gemaakt.


School


Op woensdag ochtend werd ik heerlijk wakker in me eigen bedje bij Ellanie thuis. En ik kan je zeggen, ik had totaal geen spijt van me keuze. Iedereen hier was blij dat we weer terug waren, en natuurlijk waren ze nieuwsgierig naar de reden. Alleen dat we terug kwamen waren er veel mensen ziek. Ilse was thuis omdat ze niet lekker was. Een van de Australische meisjes had een spiervirus opgelopen, kon zichzelf amper bewegen, en viel telkens in slaap. Het is een ziekte die hier op het moment veel voorkomt. Ook 2 andere meiden hadden er last van, alleen dat was wat minder heftig. Later kwamen ze er ook achter dat Arlette knokkelkoorts had bijna de hele week, en Sarah is gebeten door een spin en heeft hierdoor een hele rare (best grote) plek op haar been. Ik mankeer nog niks hoor! Maar laten we dat maar niet te snel zeggen, voordat je het weet word ik geprikt door enge beesten hier, want die vind je hier in elke hoek!

Ook op de school waren ze verrast dat ik er weer was. Ze konden het erg waarderen, en waren blij je weer te zien. Natuurlijk meteen even hoi gezegd bij de preschool, en wat waren de leraressen daar blij dat ik terug was. In de middag heb ik voetbal les gegeven aan Grade 4. Dat was echt leuk om te doen, wat zijn ze sportief daar! Na school zijn we nog naar Tzaneen gegaan om wat spulletjes te kopen voor de feestdagen op school. Youth day, Valentijnsdag en Carnaval zijn de projecten waar wij een leuke dag van moeten maken. Na de ideeën gehoord te hebben over deze kleine projectjes, ben ik er zeker van dat dat leuke dagen gaan worden.

De volgende ochtend zijn we druk bezig geweest met de voorbereidingen voor Valentijnsdag. En in de middag hebben we met de pre school, grade R, en grade 1 een tandenpoetsles gegeven. Wat was dat geweldig om te zien. We hadden alle kinderen een eigen tandenborstel gegeven, en zijn buiten met iedereen gaan tandenpoetsen. Dit heeft echt voor hilarische momenten gezorgd. Ook hebben we een trampoline opgezet die Sarah had gekocht voor de school, dit zorgde echt voor chaos. Alle kinderen kwamen een kijkje nemen en wouden er natuurlijk allemaal tegelijk op. Dit was niet te doen, dus daar moeten we maar even een oplossing voor vinden. Toen heb ik nog even buiten met de preschool met de bal gespeeld. En aan het eind van de dag zijn we gaan nadenken welk project op school we zouden willen steunen met het sponsorgeld, en dit heeft goeie ideeën opgeleverd.


Weekend!

Na een intense, drukke en vermoeiende week, konden we onszelf verwennen bij de Spur (een restaurant) met een heerlijk en heel goedkoop ontbijt op de zaterdag ochtend. Voor ongeveer 2 euro hadden we een bord vol eten, ongelofelijk, en ook erg lekker. Na het eten zijn we naar de krokodillen farm gereden, en wat was het leuk daar! Ik ben wel is eerder bij een krokodillen farm geweest in Gambia, maar die was lang niet zo leuk als deze. We hadden een erge leuke gids, die ons over de farm leidde. Aangezien hij een beetje Nederlands kon verstaan, was hij de hele tijd grapjes aan het maken. Hij had zijn lolbroek aan die dag, dat was zeker. Ik moest er wel om lachen. Ook noemde hij mij Lion, aangezien hij mijn naam niet kon uit spreken. En nee, dat heb ik niet verzonnen, daar kwam hij zelf mee. Best grappig. We begonnen bij een baby krokodil van een jaar oud. Hij pakte de krokodil op, en hij was heel druk en agressief aan het bewegen in zijn handen. “Nu kan jij hem vasthouden” zei hij. Maar op de manier hoe je de krokodil hoorde ademen, en hoe zijn boze ogen naar mij staarde, nodigde hij me niet echt uit om hem te pakken. Ilse en Arlette haakten af, en ook ik dacht dat het nu niet zo’n goed plan was. We zijn verder gelopen naar een plek waar je kon uitkijken over het meer waar heel erg veel krokodillen verbleven. En wat waren ze groot, niet normaal! Maar heel mooi om te zien. De gids vertelde dat dit de plek was waar de gasten mogen kijken als hij de monstertjes voert, maar aangezien we met maar 3 meiden waren wou hij ons mee nemen naar beneden om een betere foto van de kroko’s te kunnen maken. We liepen via een trap naar beneden, en kropen door een hek heen waar een groot bord met “DANGER crocodiles” op stond. Heerlijk om met zoveel spanning een gebied te betreden waar je gezien word als een heerlijk zoetsappig hapje. Maar ik deed het graag en wilde ze graag van dichtbij zien. Zo gevaarlijk was het niet, want we konden ze bekijken over een muurtje wat ongeveer tot mijn borst kwam. Maar ze waren nu wel dichtbij! De gids zei dat hij ze ging voeren, en liep richting de brug die over het water liep. We moesten blijven staan om het te bekijken. Het was te gevaarlijk die brug te betreden. Hij stond op de brug en had heel veel dooie kippen bij zich en gooide ze naar de krokodillen. Opeens waren de luie, slaperige salamandertjes wakker en veranderden ze in horror monsters die al 4 weken geen eten hadden gehad. Ze bewogen zo snel, en als ze een kip te pakken hadden, hoorde je van een afstand de tanden op elkaar klappen. De gids dacht grappig te zijn, en gooide de kippen in onze richting. Best beangstigend, maar dit zorgde wel voor mooie foto’s. Ook nam hij het risico over de brug te gaan hangen met een kip in zijn hand, om de krokodil te laten springen. Erg leuk voor ons hoor, maar ik ben bang dat hij de 80 niet haalt met beide handen.

Na het voeren nam hij ons mee naar de andere brug, over het zelfde meer, waar we dus blijkbaar wel over heen mochten lopen. Je kon door de burg heen kijken, dus het was best eng om anderhalve meter hoger over een krokodil te lopen die je zag liggen. En helemaal omdat ik dacht dat de brug niet helemaal stabiel was. Hij zei dat we nu zelf de krokodillen gingen voeren. Hij pakte een stok met een touwtje er aan, knopte er een kip aan vast en gaf de hengel aan ons. Ach ja, waarom ook niet. Dan ben ik weer een ervaring rijker. Ik kan tenminste zeggen dat ik krokodillen heb gevoerd, of dat ik ben wezen vissen, en een krokodil beet had waar ik zelf het haakje uit moest halen. Gelukkig zat dat haakje en niet aan vast, en moest ik op de brug gaan staan, en de kip er overheen gooien. Er lagen ongeveer 5 krokodillen onder de hengel naar de kip te loeren. Natuurlijk pestte ik ze door de kip omhoog te trekken als ze sprongen. Ik wou langer van het moment genieten dat ik aan het vissen was naar krokodillen. Uiteindelijk had de grootste en mooiste, wat natuurlijk de vrouwtjes zijn, de kip te pakken. Wauw, wat hebben deze beesten een kracht. Ze kunnen je zo over de brug trekken als je niet uitkijkt. Maar dit hebben we alle drie overleeft gelukkig.

We zijn daarna naar de plek gelopen waar de wat jongere krokodillen verblijven. Ze waren ongeveer 4 jaar, en waren duidelijk een stuk kleiner dan de eerste monsters. Eigenlijk niet eens meer bijzonder om te zien, aangezien je net een krokodil van 5 meter aan je hengel had hangen. Na alles gezien te hebben liepen we weer terug naar binnen waar de baby krokodil verbleef. Ik wou toch me angst overwinnen en het kleine monstertje vast houden. Dan heb ik dat ook maar weer gehad, en kan ik die op me doenvoordatikdoodga lijstje aanvinken. Dat ik hem vast had was er natuurlijk niks engs aan, en vond ik het alleen maar leuk om te doen. Hij had een gekke huid, en ik voelde zijn hevige ademhaling. Na mij volgde Ilse en Arlette die ook nieuwsgierig waren hoe het was om hem vast te houden. We hebben nog wat rond gekeken in de shop daar, en zijn daarna opgehaald door Sarah die ondertussen langs het ziekenhuis was geweest voor haar spinnenbeet.

We waren op weg naar een plek waar we een 2 uur durende quad rit gingen doen door de bergen. Het uitzicht op de plek was echt prachtig. We hebben een half uurtje geoefend om de quad goed te besturen tijdens bochten, omhoog, omlaag, of schuin rijden. Het ging me best goed af, en kon niet wachten de bergen in te gaan om te crossen. Maar dat we onderweg waren was er iets goed mis met de quad van Arlette. 1 rem deed het al niet, en als ze de helling omhoog moest rijden viel hij zomaar uit. Elke keer was er weer wat met dat ding, waardoor we vaak stil stonden om te wachten. Na een tijdje rijden kreeg die zelfde rare quad een afwijking naar links waardoor Arlette met de quad bijna de diepte inreed. Ik reed achter de gids dus zag niks gebeuren, maar ze stond schuin met een quad die op haar been leunde. De gids rende er heen om haar van de quad te halen, en probeerde het mislukte voertuigje weer op de weg te krijgen. Arlette was goed in shock wat ik me goed kan inbeeldde, en weigerde verder te rijden op deze quad. En terecht! Ze ging bij de gids achterop. Nu dat we de mislukkeling gedumpt hadden was het tijd voor crossen. Lekker hard door de bergen rijden, wat af en toe best eng was omdat de quad soms dingen deed die je niet verwachtte. Maar na een tijdje had ik het harde rijden wel gehad, en wou ook genieten van de natuur. Maar ik denk dat de gids haast had en graag naar huis wilde, want hij bleef zo hard rijden waardoor het voor ons soms moeilijk was om hem bij te houden. Toen we terug waren hebben we ons verhaal gedeeld met de baas. Aangezien we niet 2 uur gereden hebben omdat we veel stil stonden, en de top van de berg niet hebben gehaald, kregen we wat geld terug, en korting op een ander onderdeel. Dit vond ik erg aardig van ze.

We zijn die avond uit eten geweest, en hebben in totaal maar 30 euro hoeven betalen voor 4 personen. Dat is toch niks? Toen we thuis waren en ik uiteindelijk naar bed ging rond 10 uur, sliep ik om 2 uur nog niet. Ik denk dat me lichaam niet snapt wat ik aan het doen ben, aangezien het zaterdag avond is, en meestal dan pas s’ avonds tot leven komt. Het is hier ook echt anders, ik schuif me dag op vanwege de hitte. Dat doe je automatisch in dit soort landen. Je kan hier ook niet tot 11, of 12 uur blijven liggen wat ik normaal doe, daar is het veel te heet voor. Dus was ook weer om 8 uur vanochtend klaar wakker. Er stond niks op de planning voor vandaag. Me eerste dag vrij! En ben lekker gaan liggen bakken in de zon. Gebakken ben ik tenminste wel, en stiekem ook een beetje verbrand, maar dat zeggen we maar niet te hard.