knuffelen met wilde dieren

17 Februari 2013

Na alle weekend avonturen begon (wat ik het nu al noem), het gewonen leven weer. Maar gelukkig sta ik nog steeds met plezier op om naar school te gaan, want elke dag is leuk en blijft anders. We hadden veel te doen deze week, want er stonden 3 feestdagen te wachten. Wij moesten van Youth day, Valentijnsdag en carnaval leuke feestdagen maken, en organiseren dat er wat te doen zou zijn op die dagen. Aangezien we met veel mensen waren werden we verdeeld in 3 groepen zodat ieder zijn eigen feestdag had. Ik kreeg Valentijnsdag toegewezen, en wist niet of ik dat nou leuk vond of juist niet. We Hadden van te voren al plannen bedacht, en waren vorige week al bezig geweest met voorbereidingen. De meiden uit Australië kwamen met een liedje wat ze de hele school wilde leren. Uiteindelijk konden we dan het liedje en de dans gezamenlijk uitvoeren op Valentijnsdag. Een super idee dus, maar erg moeilijk om het de jongste kinderen te leren.

Op maandag ochtend ben ik samen met Sarah en Coco langs de grade 2 en 5 geweest om het liedje en dansje te leren. Grade 5 had het met 10 minuten door, maar bij grade 2 waren we langer dan een half uur bezig en zijn we de andere ochtenden ook nog terug gekomen om het ze te leren. En wat is het geweldig om te zien dat elk kind zo graag van ons wil leren, ik begin het lesgeven steeds leuker te vinden. Op de maandagmiddag zijn we met een paar meiden gaan helpen bij de trampoline. De preschool mocht springen en dat zou natuurlijk chaos worden, maar we waren met genoeg mensen om het op orde te houden. Ik was samen met nog iemand in de trampoline om de kleine kindjes vast te houden 1 voor 1. Dit betekent dat ik ongeveer 18 keer met een kind gesprongen heb. Heel erg vermoeiend dus, maar ik denk dat ik het stiekem nog leuker vond dan de kinderen.

Op woensdagochtend had ik de kracht om 5 kilometer te rennen, om 5 uur in de ochtend. Het is heerlijk om hier vroeg in de ochtend een stukje te hardlopen. En ja, de mensen die mij beter kennen geloven dit nu niet, maar het is toch echt zo. Nou dachten we ook echt dat we hier zouden afvallen, maar daar vergissen we ons diep in. We eten veel meer dan thuis, dus dat rondje joggen komt goed van pas. Sportief he? Maar ja, ik had er even niet over na gedacht dat we de zelfde ochtend ook die dans weer een paar keer moesten leren aan de kinderen. Dat was niet makkelijk, want mijn spierpijn werkte niet mee. Ik kon er 3 dagen niet van lopen, zal nog is zo sportief zijn.

In de middag zijn we begonnen met papier maché bij de grade 3. Ik denk dat ze dit nog nooit eerder gedaan hadden, want ze vonden het heerlijk om te doen. Lekker overal een kliederboel van maken, en ik hielp als grote kleuter mee. In de avond begon Youth Day. Ik zat niet in de organisatie, dus ook voor mij was het een verrassing wat ze gingen doen. Youth day is een feestdag georganiseerd alleen voor vrouwen. Het komt voor in Afrika en het is een herdenking van de scholierenopstand in Soweto in 1976. We hebben tijdens deze middag van 4 tot 6 gepraat met de vrouwen over sterke punten en doelen in het leven. Dit heeft ze weer even geholpen in zichzelf te geloven en hun doelen te blijven doorzetten, dus dat gaf ons een goed gevoel. Ook was er eten, drinken, je kon je nagels lakken, en de vrouwen vlochten haren. Een leuke meiden dag dus.

Donderdag 14 februari Valentijnsdag op school! Iedereen mocht zijn schoolkleding thuis laten en hun rode en witte kleding uit de kast halen. Meisjes hadden mooie prinsessen jurkjes aan, jochies met blousejes of zelfs in pak! Alles zag er vrolijk uit en de school was versierd met tekeningen en ballonnen. Ook wij deden mee en hadden geprobeerd zo veel mogelijk rood en wit te dragen. We zijn deze dag begonnen in de hal met alle klassen bij elkaar. Wij stonden op het podium om de dans uit te voeren met de hele school. Ze hadden allemaal het liedje en het dansje goed onthouden, dus het volume was hoog. We hebben het een paar keer gezongen en gedanst en de kinderen vonden het geweldig. Ook hebben ze nog een battle gedaan, de jongste tegen de oudere, en natuurlijk was het geluid van de kleintjes overduidelijk harder. Daarna kregen we allemaal een eigen klas toe gewezen, en begonnen we met armbandjes maken, en tekeningen inkleuren. Ik hielp grade R en de kraaltjes vlogen alle kanten op, maar uiteindelijk hadden ze mooie armbandjes die ze aan hun geliefde konden geven.

Ik heb nog niet zoveel gelachen als deze middag. De kinderen van elke klas gingen een catwalk lopen. Van elke klas won er een jongen en een meisje. Elk kind deed het op een andere manier en het was hilarisch om te zien hoe kinderen hun loopje maakte. Deze avond hebben we met ze alle buiten gebarbecued vanwege Valentijnsdag en omdat het de laatste avond samen was voor een aantal meiden.

Op vrijdag zijn we om 1 uur vertrokken van school om op tijd bij de Hippopool aan te komen, waar we 2 nachten zouden verblijven. Voor dit weekend hadden de meiden uit Australië me uitgenodigd om met ze mee te gaan. Ze hadden leuke dingen op de planning staan, dus waarom niet. Het idee om eerder van school weg te gaan om lekker bij het zwembad te kunnen liggen was goed, maar dat werd al minder toen we een uur op de chauffeur moesten wachten. En toen één van de chauffeurs uiteindelijk na meer dan een uur rijden langs de kant van de weg stopte om de weg te vragen, viel ons plan helemaal in duigen. Hij had ons naar Jessica de Hippo gereden… terwijl hij nog tegen Ellanie zei dat hij wist waar de Hippopool was! Geen tijd meer in de zon, maar gelukkig wel genoeg tijd voor gezelligheid in het zwembad. Het was een super mooie plek waar we verbleven. Het was niet groot en er verbleven weinig mensen, dus hadden een groot zwembad voor ons zelf. Er stonden 3 bungalo’s aan het zwembad waar wij in sliepen, dus het was ons paradijsje. Op het terrasje hebben we met z’n alle heerlijk gegeten in de avond, we zijn nog gezellig wat gaan drinken met ze allen en vroeg het bedje op gezocht, want de volgende ochtend moesten we erg vroeg op voor de cheeta walk!

De cheeta walk begon om 6 uur in de ochtend. Dan is het nog niet zo warm en kan de cheeta het beter volhouden. Toen we daar aankwamen lag de cheeta rustig op het terras te chillen. Je kon bij haar gaan zitten en haar aaien. Ze was duidelijk gewend aan mensen en vond het prima om aangeraakt te worden. Aan het begin vertelde de gids hoe de cheeta bij hun terecht is gekomen, hoe ze haar hadden opgevangen en getraind tot een gezonde dame. Ze is afgestoten door haar moeder omdat ze niet gezond was en nu heeft ze een perfect leven omdat er geweldige mensen zijn die voor een ziek baby katje willen zorgen. De loop duurde ongeveer 2 uurtjes. Het was een super ervaring om naast een cheeta te lopen alsof het een dagelijkse bezigheid is. We liepen door de savanne dus konden ook andere dieren zien. We stopte bij een klein meertje waar een hippo in lag. Best beangstigend, aangezien deze dieren heel agressief zijn en aardig dichtbij waren. We zaten niet in een auto ofzo, dus dat was best gevaarlijk! We besloten er niet te lang te blijven rond hangen en liepen verder. De gids vond keutels van een giraffe op de grond en vond het leuk er een spelletje mee te gaan spelen. Hij vertelde dat het keihard was en dat er geen smaak aan zat. Hij stopte het in zijn mond en spuugde het zo ver mogelijk uit. Hij tekende een lijn op de grond en zei, “nu zijn jullie aan de beurt, wie het verst spuugt heeft gewonnen.” Nou doe ik veel hier hoor, lopen naast wilde katten, krokodillen vissen en vasthouden, in de getto lopen, stiekem de auto uit in het Krugerpark, te dicht bij een hippo staan, maar dit is het laatste wat ik zou doen! Ik ga geen poep schieten, misschien als ik goed betaald werd. Er waren gekken die het wel deden en zeiden dat er niks aan was. Geloof ik best, ze zijn een ervaring rijker, maar eentje die ik best wil missen.

Na deze prachtige ervaring met de cheeta en andere dieren, kregen we een heerlijk onbeperkt ontbijtje, hadden nog wat tijd voor ons zelf, en zijn daarna de game drive gaan doen. In 2 luxe grote open jeeps zijn we de safari gaan doen. Aangezien de Australiërs nog geen wilde leeuwen hadden gezien, vroegen ze aan de gids of die misschien te vinden waren. Waar ik natuurlijk nog een keer op moest zeggen dat ik er 9 gezien had in het wild, waaronder 3 welpjes om het er nog even in te wrijven. Gemeen he. De gids zei dat hij zijn best ging doen en had een speciaal apparaat waarmee hij grote dieren, zoals leeuwen of olifanten, kan opsporen. Het leek op een soort antenne en het piepte als hij het in de juiste richting hield. We kwamen natuurlijk steeds dichterbij en moesten uiteindelijk van het pad af. Hij reed over het gras, door de bosjes en over de heuvels. Hij vertelde dat de leeuw het meest de vinden is in het dicht begroeide gedeelte omdat het de laatste tijd erg warm is. Dat maakt het moeilijk de leeuw te vinden. Maar hij deed er alles voor en reed overal overheen, doorheen en onderdoor. Bijvoorbeeld onder een spinnenweb tussen 2 bomen in, waardoor ik op de grond van de auto moest liggen, en dan nog de spin 20 centimeter boven m’n hoofd zie bungelen. En beeld je dan even in dat deze monsters ongeveer 10 centimeter groot, zwart en geel, griezelig, en gevaarlijk zijn. De draden van het web zijn bijna niet te breken, zo stevig zijn ze. Maarja.. alles voor de leeuw. En dat te bedenken dat we uiteindelijk de leeuw niet hebben gezien, maakt de teleurstelling voor de meiden heel groot. We zijn er waarschijnlijk 5 meter vanaf geweest, maar door het dicht begroeide bos konden we hem niet zien.

Wel hebben we nog veel andere dieren gezien tijdens de rit. Ik vond het heerlijk om 2 uur te rijden door de savanne, in het zonnetje, met gezellige meiden en met een verkoelend windje waardoor het goed uit te houden was. Wel verbranden benen nu, maar dat trekt wel weer weg. Na de game drive hebben we afscheid genomen van 4 meiden die naar huis gingen, dus we waren nog met 8 over om de volgende excursies te doen.

In de middag zijn we naar het Moholoholo rehabilitatie centrum gegaan. Dit is een plek waar ze zieken dieren opvangen, die niet kunnen overleven in het wild. Bijvoorbeeld veel roofvogels die niet meer kunnen vliegen, afgestoten baby’s, dieren met een handicap, of zieke gewonde dieren. Een man vertelde het eerste half uur…. Ze vinden veel gewonde of mishandelde dieren in het wild die in een val zijn gelopen van stropers of jagers. Deze dieren vangen ze op en proberen hun leven te redden. Ik vind het bijzonder dat dit soort plekken bestaan hier en dat ze er alles aan doen het dier te redden. De foto’s die ze lieten zien van de dieren die daar binnen kwamen op het moment dat ze gewond waren bespaar ik je liever en had ik zelf ook niet willen zien. Maar als ze dan een foto van het eindresultaat laten zien van een paar maanden later, maakt dat je zo trots. Je kan op deze plek ook vrijwilligers werk doen, dus misschien wat om over na te denken voor de volgende keer, want het bevalt me wel hier. Ze hadden een cheeta die we konden aaien, een baby neushoren waar je naast kon staan, maar heel hard moest rennen als ie boos werd, veel soorten roofvogels die we konden aaien of zelfs voeren, grote leeuwen, een luipaard die gekke geluiden maakte, veel wilde honden, en hyena’s. Voor de ingang lag pumba (wildzwijn) te rollen in de modder. En naast de auto stond een grote neushoorn, waardoor het nog lastig werd de auto weer veilig in te komen.

In de avond zijn we een paar dikke vette hamburgers gaan eten bij de Spur. (Afrikaanse, maar luxe, Mac donalds.) Alleen zo lekker vond ik hem niet. Sowieso ben ik niet echt te speken over het vlees hier. Alles is zo hard. We zijn na het eten nog langer op het terras blijven zitten om wat te drinken met één van de gidsen van het Krugerpark (Matt) en zijn vrienden. Later zijn we naar een kleine bar geweest, waar je ook buiten lekker kon zitten. Daar hadden we ook afgesproken om met de 2 gidsen van de cheeta farm, dus we hadden een gezellig ploegje. Met z’n allen hebben we daarna stiekem een duik genomen in het zwembad bij de Hippopool.

Zondag ochtend was ik zo ziek. En natuurlijk dacht iedereen dat het van de stap avond van gister was, maar eigenlijk wist ik wel zeker dat dat het niet was. We konden gelukkig uitslapen omdat iedereen het er mee eens was een boot later te nemen. En gek genoeg zijn we na het inpakken en uitchecken, weer bij de spur gaan eten voor een ontbijtje. Maar daar waren we eigenlijk al te laat voor en ik kon op dat moment helemaal niet aan eten denken. Toch een heerlijke chicken wrap gegeten, die er voor zorgde dat ik weer een beetje energiek werd. Matt weet de mooie plekjes te vinden in zuid Afrika, dus bracht ons naar een waterval in de bossen. We moesten vanaf de weg ongeveer 15 minuten lopen naar de waterval en de natuur om ons heen was zo mooi. Bij de waterval zijn we gaan zwemmen en het water was koud! Ook ben ik van een rots afgesprongen in het water! Wauw wat is dat hoog als je daar staat, maarja je kan niet meer terug dus je moet springen. Maar wat was dat een heerlijk gek gevoel om een paar meter een val te maken en dan in koud water terecht te komen.

We waren al vlakbij de boottrip die we gingen doen om 3 uur. Dus om kwart voor 3 reden we in die richting. De andere zeiden dat de plek niet te missen was en dat je alleen maar rechtdoor moest rijden, maar natuurlijk lukt het ons om de afslag te missen. Ons werd verteld dat we door moesten rijden tot we niet verder konden en we hadden niks gehoord over een afslag. Snel uit de auto gegaan om te vragen waar we heen moesten, want het was inmiddels al 5 minuten voor 3. De boot zouden we missen als we niet snel genoeg de plek vonden. En toen, natuurlijk, startte de auto niet meer. Het leek een eeuwigheid te duren, vooral met een niet Engels sprekende chauffeur. Maar na de auto weer aan de praat gekregen te hebben reden we terug. De afslag was inderdaad niet te zien, maar gelukkig waren ze zo lief even op ons te wachten waardoor we nog met de boot mee konden. Tijdens de boottrip voeren we langs the three randavels en waren er een stel nijlpaarden gevaarlijk dicht bij de boot: 1 hap in de boot en we zinken, en dat zou niet goed aflopen. Maar ik leef nog.

Na een super leuk en druk weekend waren we op de terug weg naar huis. Ik zat voor in de auto en was erg moe, luisterde naar muziek en viel inslaap tijdens de laaghangende zon die op mij scheen. Het eerst volgende moment wat ik herinner is dat ik langs de kant van de weg zat, m’n handen in mijn haar, met ontzettende hoofdpijn. Ik voelde me slap, en ik was er niet helemaal bij. Ik herinner me dat de meiden die om me heen zaten in paniek waren en zeiden dat we zo snel mogelijk naar het ziekenhuis moesten. Aangezien ik er niet bij was met mijn hoofd en geen idee had van wat er aan de hand was, vond ik alles best. Ze tilde me op en legde me achter in de auto op de schoot van Sarah. Het enige wat ik besefte was dat het om mij ging en dat ik me weer zo ziek voelde. Ze hadden me al verteld wat er gebeurd was, maar dat kon ik niet helemaal vatten vanwege de vaagheid. Maar eenmaal aangekomen in het ziekenhuis kwam ik eindelijk een beetje bij zinnen en was benieuwd wat er met me aan de hand was, want de meiden waren goed in shock. Toen de dokter er was, vertelde ze wat er gebeurd was.
Toen ik inslaap viel in de auto, kreeg ik een epileptische aanval. Ze hebben meteen de auto stil gezet en mij uit de auto geprobeerd te tillen. Nadat ik weer rustig werd hebben ze me achter in de auto gelegd met me hoofd op Sarah’s schoot. ik schijn tegen ze gepraat te hebben in het Nederlands en Engels. Ik vertelde ze dat ik me zo misselijk voelde en dat m’n hoofd pijn deed. Maar ik weet er niks van af en ze merkte aan de manier van praten dat ik nog steeds niet terug op aarde was. Dat ik een tijdje later ook af en toe stopte met ademen en mijn hard tekeer ging, vonden de meiden het wel erg eng worden en hebben de auto weer stil gezet, omdat ik zo ziek was. Ze hebben me uit de auto getild en op de grond gezet. En dat is het moment dat ik wakker werd en waar ze probeerden mij duidelijk te maken wat er gebeurd was en dat we naar het ziekenhuis moesten. Ik ben in totaal meer dan 45 minuten weg geweest en kan me nog steeds niet voorstellen dat dit mij overkomen is.

Ondertussen heb ik al een paar ziekenhuis bezoekjes gehad, voor een hersenscan, onderzoek, dokters afspraak, en medicijnen. En in Nederland gaan we weer verder. Ik geniet nu liever nog even van de laatste paar weken dat ik hier ben. In het vorige verslag noemde ik nog stoer dat ik de enige was die nog niks had gehad qua ziek zijn en doktersbezoekjes, maar dat kan ik nu ook wel vergeten. Ik heb iedereen overtroffen hiermee. Gelukkig heb ik er zelf niks van mee gekregen, maar ik vond het wel zielig voor de meiden die zo in paniek waren. Geweldig hoe ze me geholpen hebben. Nou hopen dat het me niet nog een keer gebeurt.

Toen we thuis kwamen was iedereen al op de hoogte van wat er gebeurd was. Ik mocht niet alleen slapen, dus sliep bij Sarah op de kamer. En de volgende dag moest ik thuis blijven om te rusten. Ik ben snel gaan slapen, want het was een super leuk, vermoeiend, gek en mooi weekend. De volgende ochtend moest ik vroeg op om Arlette uit te zwaaien en het nieuwe meisje, Charlotte, te ontmoeten. Dus tijd voor slaap!