Hij had geen manen meer, maar dreads.

3 Maart 2013

Na de rare gebeurtenis van gister, had ik goed uitgeslapen bij Sarah op de kamer. Ik mocht niet naar school op de maandag en dat slaapje had ik echt wel even nodig. In de ochtend ontmoette ik Charlotte, een leuke nieuwe vrijwilligster uit Nederland. Daarna moest ik naar het ziekenhuis voor een hersenscan. Na een tijdje te hebben gewacht in het ziekenhuis kon ik eindelijk de scan doen. De assistente vertelde me dat we er 2 moesten doen, 1 voor en 1 na een injectie. Na de eerste scan gedaan te hebben moesten we wachten op de arts voor de injectie, maar hij was nog bezig met iemand anders, waardoor ik een tijdje moest blijven liggen, en wachten. Het was zo koud in die ruimte, dus de assistente gaf me een dekentje, en ik viel in slaap (oeps). Zo ging de tijd gelukkig wat sneller en kon ik al snel ook de 2de scan doen.

Deze week hebben we elke avond in het vrijwilligers huis gegeten met alle meiden. Ze vertelden me maandagavond dat er een kindje van school naar me vroeg, waar ik was. Toch leuk om te horen dat je gemist word als je er één dag niet bent. De dinsdag ben in aan het eind van de ochtend pas naar school gegaan. Ik moest in het ziekenhuis de uitslag van de scan bespreken, maar er was geen plek bij de dokter, dus heb ik maar besloten naar school toe te gaan. We gingen vroeg weg van school om spullen voor carnaval te kopen in Tzaneen. Daar ben ik wat gaan eten met Charlotte om elkaar wat beter te leren kennen.

Woensdag ben ik gewoon naar school gegaan, als er plek bij de dokter zou zijn, zou ik worden opgehaald van school en er naar toe worden gebracht. Ik hoopte dat er geen plek was, want mocht dit het geval zijn, dan zou ik carnaval missen. We hadden een normale ochtend die dag. Na elke eerste pauze, poetsten we tandjes met de pre school, grade R en grade 1. Gelukkig vinden ze het leuk om te doen, dit moeten ze namelijk elke dag van ons doen, zo proberen we er een gewoonte van te maken. Om 10:30 begonnen we met de voorbereiding voor carnaval. Na misselijk en duizelig te zijn van het ballonnen blazen, versieren van de school en broodjes te smeren voor elk kind, kon voor ons de gezellige middag vol leuke activiteiten beginnen. We hadden een aantal dingen te doen zoals zakrace, hoelahoep, face painting, hand painting, egg & spoon race, chips happen, ezeltje prikje op leraren, touwtrekken, three legged race en ze kregen fairy bread. Een drukke maar leuke middag dus. Ik had me zelf opgeofferd om de kinderen te schminken, maar aangezien we voor elke klas maar 10 minuten hadden, was het meer keihard werken dan dat ik er me best op kon doen. Ik heb veel vlinders, tijgers, en spiderman’s gemaakt, want daar vroegen ze veel om. Maar ondanks het harde werken was het wel een super leuke, geslaagde, maar warme dag. Maar na hitte komt storm, dus in de avond kon ik fijn in slaap vallen tijdens veel regen, onweer en harde wind.

De volgende dag zijn we de hele dag bezig geweest met de school foto’s. Ze huren daar natuurlijk geen fotograaf in, waar ik heel blij mee was, want nu konden Sarah en ik afwisselend de foto’s maken. Liv en Charlotte hielpen ons ook waardoor alles heel soepel en snel verliep. Alleen met de jongste kinderen was het een beetje een gedoe met de klassenlijsten en de volgorde van de foto’s, maar dat kwam ook allemaal wel weer goed. Ze hebben hier de administratie van de jongste klassen niet helemaal op orde. Voor mijn gevoel hebben ze elke week een andere klassenlijst, of verdwijnen er kinderen van de lijst. Laten we hopen dat elk kindje een foto kan krijgen. Ik vond het maar een koude dag, vanwege de storm van vorige avond. Maar nu ik er achteraf over na denk was het alsnog 27 graden, en ik vond het kóud! Hoe zou ik me wel niet voelen als ik terug kom in Nederland. Ik raak wel snel gewent aan de tempratuur hier en vind het helemaal niet te heet. Ik ben in het verkeerde land geboren denk ik.

Op 22 februari was het de laatste dag op school voor de Australiërs. En als ik dan denk aan mijn laatste dag wil ik het liefst die gedachte zo ver mogelijk weg stoppen, en genieten van de tijd dat ik hier nog ben. Voor mijn gevoel ben ik hier nog lang niet klaar. Jammer genoeg kon ik hun afscheid op school niet meemaken, aangezien Ellanie naar me toe kwam en zei dat ze eindelijk een afspraak bij de dokter voor me had gemaakt, en wel nu. Ze had elke dag geprobeerd een afspraak te maken voor de uitslag van de scan, bij een dokter die ze me aanraadde, aangezien ik nog steeds pijn had in mijn kaak en hoofd. Maar er werd gezegd dat er geen plek was. Dezelfde dag kwam ze er achter dat hij op vakantie was, daar was ze aardig pissig over en heeft een afspraak gemaakt bij een andere, maar erg chagrijnige dokter. De dokter gaf me medicijnen om de aanval tegen te houden en heeft me verteld dat ik in Nederland verder moet gaan met onderzoeken.

Ik denk dat dit één van de mooiste weekenden uit me leven zal zijn. Om 4:20 op zaterdag een wekker is geen pretje, maar met de gedachte dat we de wekker zo vroeg hadden gezet, omdat we met de leeuwen gingen wandelen in Polokwane, stapte ik met alle liefde uit mijn bedje! My dreams come true in South-Africa. Nooit gedacht dit ooit te mogen doen, zo dicht bij leeuwen in de buurt, zonder hek, glas, of gaas er tussen. Vorige maand zat ik nog thuis en fantaseerde ik er over om dat ooit te kunnen doen in me leven en dacht ik eigenlijk dat ik ze heel misschien alleen wild zou zien in het Krugerpark als ik naar Zuid-Afrika zou vertrekken. Ik had mezelf belooft niet naar huis te gaan als ik geen leeuw zou zien hier, maar nu zou ik er misschien wel eentje kunnen aanraken! Dat had ik nooit gedacht. Maar ik bedacht mezelf dat ik maar niet te veel moest gaan fantaseren, folders maken dingen altijd mooier als dat ze zijn, dus moest ik gewoon maar afwachten hoe het zou lopen.

Het begon al slecht, want we waren verdwaalt, en de tijd tikte door. Om 7 uur begon de loop, maar we waren er bijna zeker van dat niet te redden. Uit paniek toch even gebeld dat we later zouden aankomen en ze vertelden ons dat ze er alles aan zouden doen de groep iets later te laten vertrekken. Maar toen we daar aankwamen, bleek de groep al weg te zijn, het was 20 minuten over 7. Eigenlijk wel logisch, de andere mensen die het geboekt hadden wouden niet wachten. Ze probeerde nog te regelen dat we misschien de loop iets later konden doen, maar dan zouden de leeuwen wel erg moe zijn. Ook vertelde ze ons dat we niet de juiste kleding droegen , dat je sowieso een lange broek en dichte schoenen aan moest. Leeuwen zijn nog steeds wilde dieren en kunnen jouw blote benen zien als een heerlijk tussendoortje. Klinkt best heftig, maar begrijpelijk. Maar dat was ons van te voren niet verteld, dus ook al waren we op tijd, we hadden toch niet mee gekund vanwege de verkeerde kleding. Ik zag mijn droom bijna voorbij gaan, maar we proberen te regelen dat we het de volgende dag konden doen. Dat was mogelijk, en nog beter zelfs, want er waren nog geen boekingen voor die dag, dus dat zal betekenen dat we de enige zijn! We zouden na de loop een game drive doen door de savanne en gelukkig was ook dat mogelijk de volgende dag. Alleen hadden we wel veel benzine betaald voor de weg hierheen. En aangezien we niet goed genoeg waren ingelicht over de kleding, vonden we het een beetje oneerlijk. Ze waren het met ons eens, en vonden het hun fout, dus hadden ze geregeld dat we de game drive gratis konden doen!

Na veel gedoe was alles uiteindelijke geregeld en konden we terug naar huis. Zo erg vond ik het niet, want het weer zag er goed uit voor vandaag. Op de terugweg liepen er veel hardlopers langs de weg. Er was een marathon aan de gang en aangezien we in een goede bui waren, hebben we ongeveer iedere hardloper vanuit de auto aangemoedigd, met achterlijk geschreeuw, gejuich en harde muziek. Ze konden er erg om lachen en kregen zo, hopelijk, wat extra energie. Na een tijdje kwam Sarah er achter dat ze de verkeerde afslag had genomen en besloot ze om te keren op de snelweg. Wij verklaarden haar voor gek, waarop ze zei “welcome to South-Africa”. We moesten er wel om lachen, ik moet er wel bij zeggen dat de snelwegen er anders uit zien als in Nederland en dat het niet zo hele gevaarlijk was. Ik kan nu wel zeggen dat ik ooit in me leven op de snelweg heb omgekeerd.

We hadden de rest van de dag wel een “telaatdag”. Natuurlijk waren we al te laat bij de lion walk. De speciale pizzatent was dicht, daar waren we speciaal heen gereden. In de middag bijna te laat bij het postkantoor en waren we te laat bij Karros voor een mooi uitzicht, het hek was al dicht. Te laat voor zonsondergang, omdat we wel even dachten het uitzicht bij de volgende heuvel mooier te vinden en de zon toen al weg was natuurlijk. Telaat voor skype en te laat op bed. Uiteindelijk hebben we alleen maar liggen bakken in de zon, maar ik heb echt een top dag gehad! We hebben zoveel gelachen en dat maakt een dag ook mooi.

Mocht het op zondag dan alsjeblieft wel doorgaan.. We zijn iets eerder vertrokken als de dag daarvoor. Het voordeel was dat we de weg al wisten en niet nog een keer konden verwalen. We kwamen dus op tijd aan! De kleding was goedgekeurd, en we konden gaan. En wat hadden we mazzel, want we waren met een heel klein groepje. Er was 1 andere vrouw bij, en voor de rest waren alleen wij 4en er. Super dus, je kan ook met 15 mensen de walk moeten doen. Lijkt me niks. Er waren ongeveer 6 ranchers die ons en de leeuwen in de gaten konden houden, zodat er geen ongemakken konden gebeuren, aangezien leeuwen nog altijd wilde dieren zijn. We kregen allemaal een stok om ons zelf te beschermen en een uitleg over de aankomende 2 uur. Het is niet niks wat je gaat doen, er zijn dus ook heel veel strenge regels aan verbonden. Na deze spannende uitleg had ik gek genoeg totaal geen angst het hok in te lopen waar de 3 leeuwen verbleven voordat we met ze gingen lopen. De andere meiden vertelden me dat ze 7 kleuren in hun broek scheten van deze grote poesjes, maar ik kon het niet anders dan spannend en leuk vinden. Alsof ik even vergeten was hoe gevaarlijk deze leeuwen wel niet konden zijn en wat ze je aan kunnen doen. In het grote hok verbleven 3 vrouwtjes, 1 witte, en 2 normale. Wauw, bijzonder om je eerste contact met een leeuw meteen een witte te ontmoeten. Het was geen warme dag, waardoor de leeuwen erg druk en actief waren. De ranchers vertelden ons dat juist dat nog wel eens lastig kan zijn, want tijdens de zon zijn ze erg lui en makkelijk om mee te lopen. Ze namen de 3 knapperds mee het hok uit en daar begon gelijk de wandeling al. Aan het begin van de wandeling liep ik af en toe te snel en werd ik een paar keer terug geroepen. Je moest in de groep blijven, je mocht niet bukken, geen harde geluiden maken, stilstaan als ze te vlak langs je liepen, geen onverwachte bewegingen maken, niet de leeuw zijn hoofd aanraken, niets laten vallen en als dat gebeurde mocht je het niet oppakken want dat moesten dan de ranchers voor je doen. Veel om over na te denken, maar heel logisch allemaal.

Na een paar minuten gelopen te hebben mochten we naast ze lopen. Ik heb de knoop doorgehakt om als eerst te gaan, en deed het graag. Zonder moeite liep ik naast de witte leeuw en kon ik zijn staart of zijn rug vasthouden. Maar dat ik toen snel op de foto terug zag hoe belachelijk het er uit zag als je die staat vast hield, legde ik alleen nog maar me hand op zijn rug. Het was net of je aan zijn staart aan het trekken was, dus dat zag er niet uit. Daarna volgde ook de rest van de meiden die iets meer terughoudend waren. We hadden geluk dat we met weinig mensen waren want de gidsen namen onze camera’s over en klikte heel veel foto’s. Naast de leeuw lopend en achter de leeuw zittend, heeft mooie plaatjes opgeleverd. Deze loop kon van mij wel de hele dag duren. Jammer genoeg kwam er ook weer een eind aan. we hebben wel veel gezien tijdens de loop. Ze kregen hun ontbijt waar wij bij waren. Grote stukke rood vlees vloog alle kanten op. Ook prikte hij het vlees op een stok om de leeuwen te laten springen, en ze wat beweging te geven. En niet normaal hoe lang en groot ze dan zijn als ze springen. Hij heeft ze de boom in laten klimmen, en door het drukke gedrag en het spelen met elkaar hebben ze Ilse omver gelopen, aangezien ze door de groep heen gingen rennen. Ze was goed in shock wat goed te begrijpen is.

Dit kan ik wel een van me mooiste ervaringen uit me leven noemen. Nooit gedacht dit te mogen doen, en nog wel zo dichtbij. Ben ook best jaloers op de ranchers die dit elke dag mogen doen.. Dat klinkt toch wel als de ideale droombaan voor mij? Steeds meer redenen om gewoon hier te blijven. Zal ik dat maar gewoon doen dan? Kom wel gewoon de 18de naar huis, maar na een weekje thuis een enkeltje boeken naar Zuid-Afrika, klinkt niet verkeerd. Na de loop kregen we een t-shirt met als tekst “I walked with the lions” op de achterkant, super voor mijn verzameling!

Na een heerlijke lunch begon daarna de (gratis) game drive. Eigenlijk al de zoveelste keer dat ik door de savanne zou gaan rijden, het wordt zo bijna nog een gewoonte voor me. Onderweg weer veel wilde dieren gezien. Een leuke gids die veel vertelde, en ook weer leeuwen gezien. Deze twee mannetjes lagen onder een boom met ze 2en. Nog steeds mooi om te zien, maar toch anders als in het Kurgerpark, aangezien deze 2 leeuwen apart van het andere wild leven op een ander stuk land met hekken er om heen. Dit betekent dus dat ze gevoerd worden en niet wild meer zijn. Neemt natuurlijk niet weg dat ze niet meer gevaarlijk zijn, dus ook daar moesten we in de open jeep stil zijn, en geen onverwachte bewegingen maken. We stonden wel erg dicht bij ze, wat hele mooie foto’s heeft opgeleverd. Deze gamedrive kun je het beste zien als een grote boerderij waar wilde dieren op leven. Het is nog steeds prachtig om te zien, maar je weet dat het niet wild meer is en dat maakt het minder bijzonder. In het Krugerpark leven de antiloopjes, giraffen en zebra’s gewoon samen met de leeuwen luipaarden, en krokodillen. En dat is op een reservaat als dit wel anders.

We zijn tijdens de gamedrive gestopt op de plek waar ook de leeuwinnen verbleven van de lionwalk. Daar waren ook andere leeuwen te vinden. We zijn nog een hok in geweest waar 3 jonge leeuwen verbleven en ook die mochten we aanraken. Het bleef een speciale en bijzondere ervaring. Ook hebben we daar een afgeschermd hok gezien waar een moederleeuw met kleine welpjes in verbleef. Jammer genoeg konden we de kleintjes niet zien aangezien het afgeschermd was. De gids vertelde dat ze heel erg agressief kan zijn met jongen, dus dat ze niet gestoord mocht worden. We hebben de hele oude leeuw van Narnia het eerste deel ontmoet! Als erg slecht uitziend, oud mannetje, lag hij op de grond, uitgeput van zijn drukke zware leven als wereldberoemde acteur. Hij had geen manen meer, maar dreads en daarnaast hij was erg dun. De gids vertelde dat hij een leeftijd had die nog bijna nooit is voorgekomen. Maar natuurlijk ben ik weer ‘ns vergeten hoe oud dat was.

Na deze leuke, boeiende en gezellige safari hebben we nog een kijkje genomen bij een voetbalwedstrijd, omdat we gratis kaarten hadden gekregen van de spelers die we bij het hotel, waar de lionwalk dichtbij gehouden wordt, tegen waren gekomen. Deze wedstrijd werd gehouden in een van de stadions van het WK voetbal 2010 in Polokwane. Best stoer om zo iets te mogen meemaken en zien, maar omdat we ons toch niet helemaal in het station thuis voelden, zijn we gelijk terug gegaan naar Letsitele en hebben we een “gezellig”avond in het vrijwilligershuis gehad.

De week op school was weer net zo leuk als alle andere dagen. We hebben de cheerleaders getraind voor de aankomende atletiek wedstrijd, die op donderdag gepland stond. We probeerden van het tandenpoetsen na elke pauze een gewoonte te maken, we zijn vol op bezig geweest met de voorbereidingen voor de Nederlandse les die we aan de kinderen gaan geven en hebben nog een aantal keer atletiek trainingen gegeven om ze beter voor te bereiden op de wedstrijd. Op dinsdag ochtend hadden we trek in een broodje met de (ongelofelijk dure pot) Nutella, die dankzij Ilse hard geworden was in de koelkast, waardoor Charlotte zo slim was de pot in de magnetron te zetten, in de hoop de chocola iets vloeibaarder te maken. In plaats daar van vloog de pot natuurlijk in de fik, konden we alles weggooien en hebben we de rest van de dag in het huis door een stinkende grijze rookwolk gelopen. Ook op deze dag was Sarah jarig en hebben we WEER wat bij de Spur gegeten. Hierdoor hadden we helaas weer eens te kort tijd in Tzaneen, waardoor ik met heel veel haast mijn kaartjes op de post moet doen en geen idee meer heb wie ik welke foto’s heb gestuurd en of ik wel het juiste kaartje in de juiste envelop heb gestopt. Daar komen we snel genoeg achter.

De sportdag! De school was zo trots dat ze uitgenodigd waren door een andere school genaamd Rainbow. Alleen op het moment dat onze kinderen in het blauw het sportveld opliepen, verzwakte hun moedigheid toen ze zagen met hoeveel kinderen de Rainbow was en hoe gedreven alle kinderen de liedjes met de cheerleaders meezongen. Maar, hoe dan ook, ‘onze schoolkinderen’ zouden hun best gaan doen! Ook het cheerleader gezang en dans ging goed, het kwam zo af en toe wel erg onzeker over, maar hun best, deden ze zeker. Je moet nu niet cheerleaders met pomponnen voor je zien uit Amerika, maar hier is het meer een zang ‘battle’ tegen elkaar, veel leuker vind ik. Ook jongens doen hier aan mee. Het was een super gezellige, zonnige en leuke dag. We hebben de kinderen als gekken staan aanmoedigen en ik heb ze veel nog veel gebruikelijke tips kunnen geven. Ook begon het me erg te kriebelen om kinderen z.s.m. estafette les te geven, want van dat onderdeel bakten ze echt niets. We werden goed verzorgd door de leraren daar, al was dat wel een beetje vreemd. Wij als vrijwilligers waren de enige blanke meiden die er waren van onze school, voor de rest heeft The Lighthouse Academy alleen maar donkere leraren. Maar op de Rainbow school hadden ze alleen maar blanke leraressen en donkere leerlingen. Wel de schoonmakers waren donker. Dus de leraren daar waren voor ons heel aardig en kwamen met alle vragen naar ons toe, terwijl wij eigenlijk alleen maar de hulpjes waren van de leraren van onze school. Onze donkere leraren voelden zich dus ook niet op hun gemak, wat ik me heel goed kon voorstellen. Zo zie je maar weer hoe raar het is verdeeld in dit land. Maar om dit maar even te vergeten kan ik jullie wel vertellen dat wij uiteindelijk gewonnen hebben! En nu ik zo een wedstrijd heb mee gemaakt en de spanningen weer heb gevoelt, kriebelt het wel om het zelf misschien ook weer op te pakken. We zullen zien of ik dat nog steeds heb als ik terug ben in Nederland. Wel sport ik hier veel meer dan thuis. Ik loop aardig wat rondjes hard, wat af en toe best gevaarlijk kan zijn op de farm, aangezien we een hippo hebben rondlopen en er slangen in de bomen hangen. Maar gelukkig heb ik tot nu toe alleen nog maar aapjes gezien tijdens het joggen.

Op woensdag 27 februari hebben we eindelijk een erg mooi plan uitgewerkt voor het sponsor geld. We hebben alles bij elkaar gelegd om iets moois te kunnen bouwen op het schoolplein. Naast dat ik hier vrijwilliger ben, wilde ik nog iets meer voor de kinderen betekenen. Van het sponsorgeld dat ik van mijn iedereen binnen heb gekregen, wil ik samen met drie Nederlandse meiden een speeltoestel bouwen voor de kinderen op school. In de pauze’s hangen de schoolkinderen namelijk maar wat rond, aangezien er geen faciliteiten rondom school zijn wat betreft vermaak. Hierdoor vervelen veel kinderen zich vaak. De “junglegym” kost echter aardig wat geld, maar we hebben het voor elkaar gekregen om het geld te verzamelen en het te kunnen bouwen. Nu hopen Ilse en ik natuurlijk dat we het nog we te zien krijgen, aangezien vrijdag 15 maart de laatste dag op school is en het die dag pas wordt opgebouwd. Ik hoop dat de sponsors blij zijn met het idee en in ieder geval weten dat het op een goede en leuke plek terecht komt! Ook zijn we op zondag middag langs weeskinderen gewees en ze een tasje gegeven met wat spulletjes er in zoals een handdoek en washandje, tandenborstel met tandpasta, iets lekkers etc. We reden de hele middag door een krottenwijk heen en dat is best heftig om te zien en soms ook shockkerend. Het maakte me wel erg gelukkig om deze mensen blij te zien. Bij sommige kinderen kan je van het gezicht lezen dat ze zo blij zijn met wat je voor ze doet. En dat is toch wel een van de doelen die ik wou bereiken hier. Iets doen voor een ander, en ik ben er zeker van dat dit doel volkomen geslaagd is!